आंबा प्रेम
माझ्या आईची आजी मालदोली ह्या गावी रहायची. चिपळूण जवळ हे छोटेसे गाव. जास्ती वस्ती नव्हती. तिकडे वीज ८० साली आली, जेव्हा मी शाळेत होते. त्या आधी सगळे तसेच वावरायचे वीजे शिवाय. पणजी एकटीच असायची पणजोबा गेल्यानंतर. तिच्या हाताशी भरपूर माणसं होती कामाला. आमराई मध्ये काम करायला, फणस काढायला, गाई म्हशी चरायला न्यायला इत्यादी. मे महिना म्हटलं कि आंब्यांचा पाऊस असायचा तिच्याकडं. वरची माडी आंब्याने भरलेली, माजघर, स्वैपाकघर काही विचारू नका, आंबेच आंबे. पाहिजे तेवढे, पाहिजे तेव्हा. माझी आई आणि माझी अंजु मावशी ह्या माझ्या पंजीकडे, म्हणजेच त्यांच्या आजोळी होत्या काही वर्ष राहायला. त्यामुळे त्यांना त्यांच्या आजीचा खूप लळा होता आणि आंब्यांवर विशेष प्रेम. आमरस म्हणू नका, पन्ह म्हणू नका, नुसत्या फोडी करून, किंवा चोखून. मज्जाच मज्जा. आणि आंब्याचे प्रकार ही इतके, आता तर ते बघायला ही मिळत नाहीत.