The blue sky

माझी शाळा विलेपार्ल्याची "पार्ले टिळक विद्यालय". माझी शाळा त्याकाळी नावाजलेली - प्रसिद्ध होती व अजूनही आहेच. मी इंग्रजी १ ली ते इ. ७ वी (म्हणजेच आताची ५ वी ते ११ - त्याकाळी म्याट्रिक ११ वी असे) म्हणजे म्याट्रिकपर्यंत त्याच शाळेत होते. त्याकाळी शाळेत पाच सहाशे मुले असायची एकूण. एका वर्गात फार तर ३० मुले. आणी प्रत्येक वर्गाच्या दोनच तुकड्या. शाळा चालू होती त्यातच १९४२ ची 'चले जाव' चळवळ सुरु झाली. सर्व पुढारी तुरुंगात गेले. आम्ही सर्व लहानच होतो ११-१२ वर्षांची. पुष्कळदा शाळा भरायची पण सोडून द्यायचे. वातावरण गंभीरच होते. त्यातच दुस-या महायुद्धाची - लढाईची पळापळ. मुंबईवर बॉम्ब पडणार म्हणून सर्व मुंबई खाली झाली. पुरुषवर्गाने आपली कुटुंबे गावांना पाठवून दिली. मुंबई खाली झाली, पार्ले ओस पडले. आम्हीपण कोकणात मामाकडे वर्षभर राहिलो. मग हळू हळू सर्वजण मुंबईत परतू लागले. आम्हीपण पार्ल्याला येऊन आम्ही चार भावंडे शाळेत रुजू झालो. तेव्हा पार्ल्यात "जागा भाडयाने देणे आहे" अशा पाटया झळकू लागल्या. मालक पण आपल्याला जागेमधे भाडेकरू मिळावेत म्हणून २-४ रुपये भाडे कमी करू वगैरे ...

Birthdays for me are a celebration of being alive and healthy and kicking. It is the most special occasion for me and I see to it that my family members and close friends are well wished by me on their special day. Today is my 32 nd birthday. But this year, there was no child-like enthusiasm for it and or lots of expectations from it. Did the age have to do something with it? No idea. There was a surprise in store for me, for sure, from none other than my dear hubby. He is of the types who don’t believe in giving gifts which are of no use later. I was actually reminding him from past 1 week that the day is approaching and that he better be prepared for it. He was constantly telling me from past 2 days that he couldn’t get time to buy me a gift and so I should forgive him this year, which I readily did and did not pester him again. In the morning, a big greeting card and a box of chocolates sat adorning my dressing table and I instantly knew that it has to be him. He was sheep...